Należy wiedzieć, że w szerokim ujęciu pojęcie to oznacza gatunek zwierząt hodowanych dla mleka, mięsa, skór oraz dla siły pociągowej, pochodzące od dzikich gatunków z podrodziny „Bovinae”: od bawołu indyjskiego (bawół domowy), jaka (jak domowy), bantenga, gaura (gajal) oraz tura.

Ogólnie traktowane jako gatunek „Bos taurus”. Natomiast w węższym ujęciu bydło domowe to bydło pochodzące od tura. Udomowione w Azji 7000-6000 lat temu p.n.e., w Europie pojawiło się wraz z migrującymi plemionami. Hodowane z przeznaczeniem głównie na mięso (bydło rzeźne) lub na mleko (bydło mleczne). Najstarsze rasy bydła rzeźnego pochodzą z Wielkiej Brytanii. Rasa hereford, doskonale radząca sobie na jej żyznych pastwiskach, sprawdza się również na uboższych terenach środkowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych Ameryki czy na pampasach Argentyny.

Ze szkockich ras bydła rzeźnego wysokiej jakości mięso daje czarna, bezroga odmiana aberdeen angus. Inne rasy, jak devon – odporna, szybko dojrzewająca odmiana, oraz szorthorn, mają obecnie mniejsze znaczenie niż dawniej, jednak wciąż liczą się ich możliwości reprodukcyjne w krzyżowaniu z mniej obiecującymi odmianami bydła domowego. Co ciekawe, w ostatnich latach większe zainteresowanie wzbudzają rasy europejskie, ze względu na mniej tłuste mięso. Do tych odmian należą szarole i limousin, pochodzące ze środkowej Francji oraz simentale ze Szwajcarii.

Znów jako bydło mleczne wyhodowano w wielu krajach odmiany: holsztyńsko-fryzyjską i czarną białą. Dają one bardzo dużą ilość mleka, ponad 13 tysięcy kilogramów rocznie. Warto dodać, że inne rasy mleczne, jak dżersej i guernsey, dają mleko o wysokiej zawartości tłuszczu.